Όταν blogg-αρω !

Έχετε δει φαντάζομαι αυτές τις φωτογραφίες που δείχνουν μια εικόνα που λέει τι νομίζουν οι φίλοι πως κάνεις, τι πιστεύεις εσύ, τι πιστεύει η μάνα σου, εδώ θα προσθέσω και τι νομίζουν οι αναγνώστες σου, και μετά η πραγματικότητα! Ε ναι! Μπορώ πολύ εύκολα μα κάνω μια μεταφορά πως μια εργαζόμενη-μαμά-μπλόγκερ στα αλήθεια εμπνέεται και γράφει ένα κείμενο! Οι αναγνώστες μου ίσως να με φαντάζονται με ενα φλυτζάνι καφέ, η ενα ποτήρι κρασιού να γράφω χαλαρή σε λάπτοπ η έναν σταθερό υπολογιστή. Να δουλεύω πάνω στα κείμενα μου ώρες που δεν έχω κάτι άλλο να κάνω! Ο άνδρας μου πιθανόν να πιστεύει ότι ενώ έχω καθαρίσει το σπίτι, έχω απλώσει τρία πλυντήρια, έχω σιδερωσει. Έχω βγάλει και ένα οχτάωρο στην δουλειά. Έχω ετοιμό φαγητό για την επόμενη μέρα. Τα παιδιά ταισμενα κοιμούνται εγώ κάθομαι χαλαρά στον καναπέ και γράφω!! Η μάνα μου απλά απορεί! Η αλήθεια δεν είναι πουθενά ... Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές η έμπνευση θα μου έρθει την ώρα που οδηγώ... Δεν μπορώ όμως εκείνη την ώρα να βγάλω αλαρμ να βγάλω τετράδιο και στυλό και να αρχίσω να γράφω. Ούτε φυσικά μπορω να μπω στον blogger πατώντας νέα ανάρτηση να αρχίσω να γράψω.. Οπότε αφήνω την έμπνευση να κατακλύσει τον σκληρό δίσκο του μυαλού μου και όταν βρώ χρόνο θα κάνω μια προσπάθεια να τα κατεβάσω. Ότι πρόλαβε να αποθηκευτεί στο μυαλό μου, που όλες οι σκέψεις είναι κουβάρια! Μερικές φορές πιάνει άλλες πάλι όχι Φυσικά στο σπίτι με το που μπω έχω να αντιμετωπίσω όλα τα παραπάνω συν δραστηριότητες αγκαλιές και γενικότερα χρόνο με τα παιδιά! Έτσι λοιπόν όταν καταφέρω να ξαπλώσω είτε για να κοιμησω είτε για να θηλάσω το μικρό μου αγόρι θυμάμαι ότι κάποια στιγμή μέσα στην μέρα κάτι ήθελα να κάνω.. Βρε τι ήθελα να κάνω αν ναι! Να γράψω ήθελα. Χωρίς λοιπόν να κουνήσω τον μικρό μου, μην χαραχτεί και ξυπνήσει τεντώνω το χέρι μου μπας και είμαι τυχερή και βρώ κάπου στο κομοδίνο το κινητό μου. Στην προσπάθεια μου πολλές φορές αφού έχω πάθει εξάρθρωση ώμου,καταφέρνω και πιάνω το κινητό!! Μοιάζω πιθανόν με κουλοχέρη ποτέ τα καταφέρνω πότε όχι! Ανάλογα την τύχη μου. Μπαίνω στην αγαπημένη μου εφαρμογή και ξεκινάω. Είναι φορές που η έμπνευση ρέει ακατάπαυστα και μέσα σε λίγη ώρα έχω ενα κείμενο έτοιμο. Δεν είναι λίγα τα κείμενα που γράφτηκαν και ανέβηκαν σε ένα εικοσάλεπτο. Είναι άλλες φορές που δεν μπορώ να βγάλω παράγραφο δεν έχω ροή δεν ξέρω τι γράφω.. Είναι και φορές που το κινητό γλιστράει από τα χέρια μου και πέφτει. Αν είμαι τυχερή το βρίσκω με κάνα δυο κινήσεις μέσα στα παπλώματα. Τρείς φορές έχει πέσει πάνω στο μωρό!! Ναι ξέρω είμαι τραγική! Το μωρό αρχίζει να κλαίει μιας και μέσα στην γαλήνη του του έρχεται κατακέφαλα ενα αντικείμενο αγνώστου ταυτότητος καθώς εκείνο προσπαθεί να κοιμηθεί. Κλάματα χαμός..τύψεις...υποσχέσεις ότι δεν θα το ξανακάνω. Υποσχέσεις που κρατάνε λίγο. Κανά δύο φορές έχω κλειδωθεί στην τουαλέτα λέγοντας στον σύζυγο πως χρειάζομαι ενα μπάνιο! Όχι ότι δεν το χρειάζομαι αλλά είναι η μόνη μου ευκαιρία να τελειώσω το μισοτελεωμενο μου κείμενο! Φυσικά ούτε εκεί βρίσκω την γαλήνη που αναζητώ καθώς η πόρτα χτυπάει... Μαμά θέλω τουαλέτα.. Μαμά τι κάνεις; Και είναι και κάτι αγαπημένα πρωινά που μαζί με την ανατολή του ήλιου, τον αγαπημένο μου καφέ και δύο τσιγάρα, μέσα στην ησυχία που επικρατεί εκείνη την ώρα στο σπίτι βρίσκω λίγο χρόνο για μένα! Λίγο χρόνο για να γράψω ή να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα, όπως τώρα! Δεν ήμουν πάντα έτσι, έτσι έγινα τον τελευταίο χρόνο. Βλέπω τις μπλόγκερς φίλες μου να ανεβάζουν κείμενα συστηματικά, και αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν! "Δέχομαι ευχάριστος συμβολές" Χρησιμοποιούν τις δικές μου μεθόδους για να γράψουν ή έχουν όντως τακτοποίηση καλύτερα τον χρόνο τούς; Έχουν την δική τους γωνιά; Κάποτε θυμάμαι ακόμα και τον καφέ που έπινα είχα πρόγραμμα...Τώρα πια ακόμα και να φτάσω στην ώρα μου για δουλειά έχει καταντήσει να είναι κατόρθωμά. Μέσα στην καταπίεση του χρόνου μου είναι φορές που φαντάζομαι ενα μεγάλο παράθυρο, την θέα την αφήνω στην φαντασία σας γιατί και αυτή πάει ανάλογα της όρεξης μου. Ησυχία...λίγη μουσική ίσα να μου χαϊδεύει τα αυτιά, μια αναπαυτικη πολυθρόνα σε έναν χώρο όλο δικό μου... Να μπαίνω εκεί και να γράφω είτε σε ένα τετράδιο είτε στον υπολογιστή. Και όταν μεταφέρω τις σκέψεις μου σε ενα τέτοιο μέρος, μόνο τις σκέψεις μου το πιο συνηθισμένο πράγμα που θα ακούσω είναι ή το κλάμα του μωρού, η τον γιό μου να μου λέει -Μαμά ασε το κινητό έλα να ζωγραφίζουμε, έχω μια ιδέα θες να παίξουμε κρυφτό; -Κρύψου μωρό μου και έρχομαι...μια φωτογραφία έμεινε να ανεβάσω! Και μετά θα σε βρώ όπουκαι αν έχεις κρυφτεί! Αυτή η ανάρτηση λοιπόν είναι επετειακή! Μίας και έκλεισαν δύο χρόνια που μπλογκ-αρω..Δύο χρόνια από τότε που δειλά-δειλά πάτησα δημοσίευση στην πρώτη μου ανάρτηση. 165 αναρτήσεις εκ των οποίων οι 85 ..έχουν δημοσιευτεί. Οι υπόλοιπες έμειναν μισοτελειωμενες, κάποιες δεν θέλησα τις αναρτήσω. Κάποιες απλά θα μείνουν αποθηκευμένες στα πρόχειρα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.