Το στρωμένο μου κρεβάτι.....

-Αμάν βρε παιδί μου, δε λυπάσαι σταματά να χοροπηδάς στο κρεβάτι μόλις το ξανά έστρωσα!
-Όχι δεν σε λυπάμαι, δε μου αρέσει να σε λυπάμαι.
Και να σου πω κάτι μαμά ο καθένας έρχεται για άλλο λόγο. Εγώ ας πούμε γεννήθηκα για να χαλαω το σπίτι. Εσύ γεννήθηκες για να το φτιάχνεις.
Σπίτι είναι μαμά, μου αρέσει που το προσέχεις αλλά δεν πειράζει άμα το χαλάω.

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό....
Δεν απάντησα γιατί δεν ήξερα τι να του απαντήσω!
Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου ήξερα ότι έχει δίκιο
Ίσως γιατί η αλήθεια είναι ότι ένα παιδί δεν το ενδιαφέρει να είναι τα σεντόνια τεντωμένα. Εκείνο το βλέπει σαν τραμπολίνο.
Ένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει ότι η μαμά καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να στρώσει το κρεβάτι και ας υποφέρει από τενοντίτιδα.
Αρχικά θύμωσα ίσως γιατί κατάλαβα πόσο δίκιο έχει.
Ύστερα για πολλοστή φορά είπα στον εαυτό μου να χαλαρώσει...ναι ή αλήθεια είναι ότι δεν χάθηκε ο κόσμος να μείνουν ξεστρωτα τα κρεβάτια.
Δεν πειράζει αν το πάτωμα κολλάει από το καρπούζι που φαγανε πρίν λίγο .
Ο γιός μου μεγαλώνει και πλέον πολύ εύκολα μπορεί να με κάνει να δώ τα λάθη μου.. κατάματα ...
Μπορεί πολύ εύκολα να μου πει όσα κανείς δεν θα τολμούσε, με την αθωότητα και την απλότητα ενός παιδιού σχεδόν έξι χρόνων ...
-Μαμά πες στο μωρό να βγεί από το δωμάτιο μου ....
-Και που να παίξει;
-Δεν ξέρω μάζεψα και το θέλω καθαρό απάντησε!
 Ενώ πριν από λίγο ανέβασε το επίπεδο του διαλόγου μας σε άλλο επίπεδο!!
-Καλά μαμά ας τον να παίξει, θα το μαζέψω μετά!
Και κάπως έτσι με μαθαίνει συνεχώς!

Γράφω το κείμενο ...με πλησιάζει
-μαμα σ αγαπώ
-και γω μωρό μου, συγνώμη για πριν...
-δεν πειράζει μαμά έτσι είναι τα παιδιά!!